Coraz częściej pod lupą znajduje się temat odżywiania i wpływu poszczególnych składników na organizm. Rola żywienia i diety w leczeniu wypadania włosów stanowi dynamiczny i rosnący obszar badań. Motorem sprawczym tego artykułu stały się częste pytania o suplementację witaminowo – mineralną w aspekcie pięknych, zdrowych włosów oraz zapobiegania przede wszystkim ich wypadaniu. Wydaje się oczywiste, że aby te warunki spełnić należy zadbać o odpowiednią podaż wielu składników. Problem w tym, że niekiedy trudno jest oszacować który tak naprawdę składnik jest niedoborowy w organizmie i podaż którego pomoże w danym problemie. Złotym standardem będzie przede wszystkim urozmaicona dieta, bogata w pełnoziarniste produkty zbożowe, warzywa, owoce, rośliny strączkowe, chude mleko, fermentowane produkty mleczne oraz chude mięsa. W niektórych wypadkach sama dieta może nie być wystarczająca, wtedy o dodatkową suplementację może zasugerować lekarz, trycholog lub dietetyk. O pomoc specjalisty należy zadbać w stanach, gdy objawy takie jak wypadanie włosów, kruchość łamliwość paznokci, problemy skórne osłabienie czy spadek odporności wydają się być alarmujące. Macierz włosowa szybko reaguje na zmiany stężenia poszczególnych składników i daje o sobie znać poprzez wypadanie włosów czy zaburzenie ich struktury. Dlatego często wypadanie włosów może być jednym z pierwszych sygnałów zaburzonej gospodarki makro- i mikroelementów w organizmie. Warto więc zwracać na to szczególną uwagę i w porę zgłosić się do specjalisty, który pomoże precyzyjniej określić, czy problem jest uwarunkowany niedoborami żywieniowymi.
W kontekście włosów mikroelementy wpływają na wiele mechanizmów związanych z utrzymaniem ich prawidłowego wzrostu i jakości. Są głównymi elementami prawidłowego cyklu mieszków włosowych i stanowią podstawę dla szybko dzielących się komórek macierzy włosowej.
Istotność wszystkich składników mineralnych jest bezsprzeczna. Jednakże ze względu na to, że żelazo stanowi jeden z najczęstszych niedoborów żywieniowych na świecie, w artykule zostanie omówiona rola tego właśnie składnika mineralnego. W badaniach klinicznych wielokrotnie potwierdzono, że ma ono z wiązek z różnymi rodzajami łysienia. Jego obniżony poziom stwierdzano u pacjentów z łysieniem androgenowym i z łysieniem na tle nieprawidłowo dobranego żywienia. Badacze postawili hipotezę, że niedobór żelaza może zmienić przebieg przebieg cyklu życiowego włosa. Jednakże, mechanizm działania poszczególnych genów zależnych od żelaza w mieszku włosowym, pozostaje jeszcze tajemnicą.
Można wyróżnić kilka kluczowych objawów sugerujących niedobór żelaza, między innymi wypadanie włosów.
Objawy niedoboru żelaza,
Kluczowe symptomy:
⦁ wypadanie, osłabiona struktura włosa, rozdwojone końcówki
⦁ przerzedzenia i siwienie włosów
⦁ łamliwość paznokci
⦁ sucha, łuszcząca skóra
⦁ zajady
⦁ osłabienie, senność, bóle głowy
⦁ bladość skóry i błon śluzowych
Poziom żelaza w organizmie można określić na podstawie badania jego stężenia we krwi. Jednak ten poziom może być zmienny i zależeć np. od zwiększonej aktywności fizycznej Należy także pamiętać, że kobiety miesiączkujące są w grupie ryzyka niedoboru żelaza, ze względu na utratę tego składnika wraz z krwią.
Bardziej miarodajnym wskaźnikiem będzie określenie poziomu ferrytyny (białka wiążącego żelazo) w surowicy. Wynik określi nam poziom zapasu żelaza w organizmie i jest częstym wskaźnikiem wykorzystywanym w badaniach nad wypadaniem włosów. Jednak trzeba pamiętać, że poziomy ferrytyny w surowicy mogą być podwyższone u pacjentów z zapalnymi, zakaźnymi i nowotworowymi stanami oraz u pacjentów z zaburzeniami wątroby.
Niekiedy wykorzystywanym wskaźnikiem jest całkowita zdolność wiązania żelaza w organizmie (TIBC). Podstawowa morfologia krwi obwodowej, która pozwoli odczytać poziom hemoglobiny, erytrocytów, wskaźników czerwono krwinkowych, co pozwoli również na porównanie wyników do właściwych norm pod kątem wykluczenia anemii.
Dzienne zapotrzebowanie na żelazo u mężczyzn plasuje się na poziomie 1 mg, natomiast u kobiet na poziomie 1,4 mg.
Należy wspomnieć, że żelazo zawarte w produktach dzieli się na hemowe i niehemowe. Żelazo hemowe występuje tylko w produktach odzwierzęcych i jest lepiej przyswajalne dla organizmu, natomiast żelazo niehemowe wchłania się gorzej i zawarte jest w roślinach.
Źródła
⦁ żelaza hemowego: mięso i przetwory mięsne, ryby, drób, jaja
⦁ żelaza niehemowego: (lepsza przyswajalność w obecności witaminy C): zboża pełnoziarniste, pieczywo razowe, kasze gruboziarniste, otręby, płatki zbożowe, orzechy, nasiona, warzywa zielone, kasza jaglana, buraki, suszone morele
