Liszaj płaski jest przewlekłą, zapalną dermatozą skóry i błon śluzowych, jego przyczyna nie jest poznana. Wśród czynników rozważanych jako przyczyny wymienia się: wirusy, czynniki toksyczne, genetyczne, silny stres i zaburzenia immunologiczne.
Zmiany mogą lokalizować się na różnych częściach ciała, w tym także na skórze głowy. Wykwitami tej choroby są płasko-wyniosłe grudki, różowe lub lekko fioletowe. Na ich powierzchni występują delikatne lub mocno widocznee linie tworzące siateczkę- jest to tzw siateczka Wickhama. Częstym objawem jest wzmożony świąd w miejsach zmienionych.
Wyróżnia się kilka odmian klinicznych liszaja płaskiego, m.in.: liszaj płaski obrączkowaty, liszaj płaski przerostowy, liszaj płaski zanikowy, liszaj płaski wrzodziejący, liszaj płaski pęcherzowy, liszaj płaski typu pemfigoidu, liszaj płaski mieszkowy.
W przebiegu liszaja płaskiego mieszkowego zmiany lokalizują się na owłosionej skórze głowy, pach i pachwin, w okolicy krzyżowej i na zgięciach kończyn. Problem ten dotyczy głównie kobiet w okresie postmenopauzalnym. W tych miejscach pojawiają się pojedyncze bo mocno nawarstwione rumieniowe grudki przymieszkowe. Takie zmiany mogą prowadzić do łysienia bliznowaciejącego, czyli nieodwracalnego zabliźnienia mieszków włosowych. W niektórych źródłach postać czołowa łysienia bliznowaciejącego opisywana jest jako rodzaj liszaja płaskiego.
Leczenie liszaja płaskiego może być miejscowe i ogólne. Do stosowania na skórę zaleca się glikokortyosteroidy III i IV klasy. Wykorzystuje się też fototerapię UVA, UVA1, UVB oraz PUVA. W ciężkich przypadkach stosowany jest metotreksat lub retinoidy.
